بیمارانی که دچار بیماری حرکت (Motion Sickness ) میشوند پس از عمل جراحی بیشتر گرفتار تهوع و استفراغ میشوند .

 درمان:

 در این جا هدف ، پیشگیری از ایجاد این وضعیت بوده و بیشتر مطالعات متوجه همین مسئله می باشد تا درمان .

 مصرف روتین داروهای ضد استفراغ در تمام اعمال جراحی لازم نیست زیرا طبق آمار ، 30% بیماران بعد از عمل جراحی دچار این عارضه می شوند .

 داروی انتخابی که توسط همگان پذیرفته شده است متوکلوپروماید می باشد که در درمان و پیشگیری تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی به کار می رود . این دارو زمانی که به عنوان پیشگیری مصرف می شود نتایج بسیار متفاوتی را ایجاد می کند .

 Droperidol نیز با مقیاس بسیار زیادی تا به حال مصرف شده است .

 داروهای خانوادة فنوتیازین مثل پرفنازین و پروکلرپرومازین نیز به مقدار فراوان در طی سالیان متمادی مصرف شده است .

 این داروها به خصوص در زمانی به کار گرفته می شوند که از مسکن های خانوادة تریاک در طی بیهوشی استفاده شده باشد . مدت زمان اثر این داروها از مدت زمان اثر داروهای مسکن مخدر کوتاه تر بوده و بنابراین دوزهای مکرر از این دارو های ضد استفراغ لازم است که مصرف شود .

 در یک مطالعه تحقیقاتی که روی متوکلوپروماید ، پرفنازین ، دروپریدول و اوندانسترون ( Ondansetron ) انجام شده است . بیماران انتخابی ، خانم هایی بوده اند که تحت اعمال بزرگ جراحی زنان قرار گرفته اند و مشخص شده است که پرفنازین داروی انتخابی ( و وریدی ) ضد استفراغ برای پیشگیری در این گروه بوده است .

 داروهای آنتی موسکارینی مثل آتروپین یا هیوسین را به عنوان پیشگیری از افزایش بزاق و ترشحات برونش ها و ایجاد برادیکاردی قبل از عمل می توان به کار برد . این داروها به عنوان ضد استفراغ می توانند عمل کنند ولی به خاطر زمان اثر کوتاهشان نسبت به مرفین ، نمی توانند کاملاً اثر استفراغ آور مرفین را از بین ببرند .

 هیوسین را از راه پوست نیز به کار برده اند ( مالیدن پماد هیوسین یا گذاشتن Hyosin Patch ) .

 Cyclizine آنتی هیستامینیکی است که به همراه مخدرهای مسکن به عنوان Premedication مصرف می شود و روی تهوع و استفراغ بعد از عمل موثر است .

 پرومتازین به عنوان پیشگیری و درمان مصرف شده ولی به خاطر اثر آرام بخش و خواب آور شدید آن ، در بیماران کمتر مصرف می شود .

 گزارشات متعددی در مورد مصرف کلونیدین به عنوان Premedication در بچه ها وجود دارد که روی استفراغ بعد از عمل موثر بوده است .

 گفته شده که زنجبیل معادل متوکلوپرامید روی استفراغ های بعد از عمل موثر است ولی در گزارشات بعدی هیچ گونه اثر مفیدی از آن دیده نشده است .

 افدرین نیز برای این عارضه مصرف شده و گزارشات متناقضی در مورد آن وجود دارد .

 گزارش شده است که تزریق وریدی پروپوفول روی استفراغ های بعد از اعمال جراحی موثر است .

 تحقیقات و بررسی های جدید روی آنتاگونیست های گیرندة 5HT3 ) 5 – هیدروکسی تریپتامین 3 ) انجام شده است .

 Ondansetron ( اندانسترون ) در پیشگیری و درمان تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی موثر بوده است ، تحقیقات بعدی نشان داد که که این دارو معادل متوکلوپرامید اثر دارد .

 Granisetron ،Dolasetron وTropisetronاز خانوادة آنتاگونیست های گیرندة 5HT3 بوده و مشابه Ondansetron روی تهوع و استفراغ بعد از اعمال جراحی موثر هستند .

 تحقیقات زیادی در مورد استفادة همزمان چند داروی ضد استفراغ در پیشگیری و درمان انجام نشده است ، اگرچه Ondansetron و Granisetron به همراه دگزامتازون مصرف شده و نتایج خوبی داشته است . همراهی دگزامتازون با داروهای آنتاگونیست گیرنده های 5HT3 اثر این داروها را تشدید می کند .

 داروهای ضد تهوع و استفراغ مصرفی در پیشگیری و درمان استفراغ های بعد از اعمال جراحی عبارتند از :

 1- آنتاگونیست های دوپامین مثل : متوکلوپراماید و Domeperidone ، Droperidol و بعضی از داروهای خانوادة فنوتیازین

 2- کورتیکواستروئیدها مثل : دگزامتازون.

 3- کانابینوئیدها ( مشتقات حشیش ) مثل : Malbilon.

 4- بنزودیازپین ها ، مثل : لورازپام

 5- آنتی هیستامین ها ، مثل : دیفن هیدرامین . آنتی هیستامین های غیر خواب آور ، مثل ترفنادین به علت نفوذ بسیار کم در سیستم CNS اثر ضد تهوع و استفراغ ندارند .

 6- آنتاگونیست های گیرندة 5HT3 ، مثل : Ondansetron .

تاثير مايع درمانی وريدی بر ميزان تهوع و استفراغ بعد از عمل